•طراحی برای محیط زیست (DfE) یک رویکرد راهبردی در توسعه محصول است که هدف آن کاهش اثرات منفی زیست‌محیطی در تمام مراحل چرخه عمر محصول است؛ از استخراج مواد اولیه و فرآوری، تا تولید، مصرف، نگهداری و نهایتاً بازیافت یا دفع. DfE می‌کوشد تا محصولاتی طراحی شوند که با محیط زیست سازگار باشند، منابع طبیعی را به‌صورت بهینه مصرف کنند، و کمترین پسماند و آلاینده را تولید نمایند. این رویکرد نه‌تنها مسئولیت‌پذیری زیست‌محیطی را در طراحی نهادینه می‌کند، بلکه موجب ایجاد مزایای اقتصادی و رقابتی نیز می‌شود.
•در طراحی برای محیط زیست، روش‌هایی مانند استفاده از مواد بازیافتی یا قابل‌بازیافت، کاهش مصرف انرژی در زمان تولید و استفاده، کاهش حجم و وزن محصول، طراحی برای مونتاژ و جداسازی آسان در پایان عمر مفید، و کاهش استفاده از مواد سمی یا خطرناک مورد توجه قرار می‌گیرد. DfE همچنین با استانداردها و مقررات زیست‌محیطی بین‌المللی مانند ISO 14001، RoHS و REACH همسو است. طراحان با به‌کارگیری ابزارهایی نظیر ارزیابی چرخه عمر (LCA)، می‌توانند تأثیرات زیست‌محیطی هر انتخاب طراحی را تحلیل و بهینه‌سازی کنند.
•پیاده‌سازی DfE مزایای متعددی دارد؛ از جمله کاهش هزینه‌های تولید، بهبود تصویر برند در بازار، افزایش انطباق با مقررات، و جذب مشتریانی که به پایداری اهمیت می‌دهند. در صنایعی مانند انرژی – به‌ویژه در توسعه راکتورهای هسته‌ای مدولار کوچک (SMR) – DfE می‌تواند نقش حیاتی ایفا کند. برای مثال، طراحی سیستم‌هایی با حداقل آلایندگی گرمایی، کاهش ضایعات رادیواکتیو، و تسهیل بازیافت مواد سازنده می‌تواند هم به ایمنی بلندمدت و هم به پذیرش عمومی این فناوری‌ها کمک کند. در نهایت، DfE تنها یک تکنیک طراحی نیست، بلکه یک فلسفه توسعه پایدار است که طراحان را ملزم می‌سازد تا در کنار نیازهای فنی و اقتصادی، مسئولیت خود را در قبال محیط زیست و نسل‌های آینده نیز در نظر بگیرند.