•طراحی برای قابلیت اطمینان (DfR) یکی از اصول حیاتی در توسعه محصول است که هدف آن تضمین عملکرد پایدار، مطمئن و بدون خرابی محصول در بازه زمانی مورد انتظار و در شرایط عملیاتی گوناگون می‌باشد. در DfR، تمرکز بر پیش‌بینی و مدیریت خطرات بالقوه‌ای است که ممکن است منجر به نقص عملکرد، توقف عملیات یا خرابی‌های ناگهانی شود. این اصل، به‌ویژه در صنایع حساس مانند انرژی هسته‌ای، هوافضا، نظامی و پزشکی که در آن‌ها خرابی می‌تواند به خطر جانی یا زیان‌های سنگین اقتصادی منجر شود، نقش کلیدی دارد.
•برای پیاده‌سازی موفق DfR، طراحان از ابزارها و روش‌های مهندسی قابلیت اطمینان استفاده می‌کنند؛ از جمله تحلیل مود و اثرات خرابی (FMEA)، تحلیل درخت خطا (FTA)، آزمون‌های تسریع‌شده عمر (ALT)، و شبیه‌سازی‌های محیطی برای سنجش اثرات دما، رطوبت، ارتعاش و شوک. انتخاب مواد مقاوم، طراحی ماژولار، افزونگی (redundancy) در سیستم‌های حیاتی، و پیش‌بینی مسیرهای ایمن برای خرابی نیز از راهکارهای متداول DfR هستند.
•یکی از اهداف اصلی DfR، کاهش نرخ خرابی در واحد زمان (Failure Rate) و افزایش شاخص‌هایی مانند میانگین زمان بین خرابی‌ها (MTBF) است. طراحی قابل‌اعتماد همچنین موجب کاهش هزینه‌های گارانتی، افزایش رضایت مشتری، و بهبود شهرت برند می‌شود. در سیستم‌های پیچیده‌ای مانند راکتورهای مدولار کوچک (SMR)، قابلیت اطمینان بالا به معنای اطمینان از عملکرد بی‌وقفه در طول ده‌ها سال، کاهش نیاز به تعمیرات پرهزینه، و تضمین ایمنی زیست‌محیطی است.
•درواقع، DfR نگرشی جامع به طراحی محصول است که از همان مراحل ابتدایی طراحی آغاز می‌شود و تا فاز تولید، آزمون و بهره‌برداری ادامه می‌یابد. این رویکرد نه‌تنها با هدف کاهش احتمال خرابی، بلکه با هدف طراحی محصولی پایدار، امن، و قابل اطمینان برای مشتریان و ذی‌نفعان صورت می‌گیرد.